Με Στέβια και Αγαύη

Με οδηγό τη σάτιρα, το έργο απαντά στα απαρχαιωμένα στερεότυπα που θέλουν τον σταδιακό αποκλεισμό των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας. Πότε και σε ποια ηλικία «τελειώνει» η ζωή μας;
Τι μας επιβάλει την πλάνη της κοινωνικής απομόνωσης; Τι μας οδηγεί -λανθασμένα- στη συναισθηματική απόσυρση;

Ισορροπώντας ανάμεσα στο γέλιο και το κλάμα, στην επιμονή και την παραίτηση, το έργο επιδιώκει με χιουμοριστική διάθεση και όχι μόνο, να αναδείξει τη σημασία της αγάπης για τη ζωή, ακόμη κι όταν αυτή φαντάζει πως τελειώνει. Ή μήπως την τελειώνουμε εμείς νωρίτερα απ‘ ότι η ψυχή μας και η σκέψη μας θέλουν και μπορούν; Ή ακόμη χειρότερα, μήπως κάποιοι άλλοι αποφασίζουν ότι ο «γέρος άνθρωπος» δεν έχει ψυχή πια;

Ένα τρελό ταξίδι από το μακρινό παρελθόν. Απρόβλεπτες καταστάσεις, ανεξέλεγκτες παρεξηγήσεις. Γιατί ο άνθρωπος μέχρι την τελευταία του ανάσα, μπορεί και πρέπει να γελά, να φλερτάρει, να πειράζει, να πειράζεται. Γιατί, μέχρι τα βαθιά γεράματα, την καλή ιστορία τη φτιάχνουν οι «κακές» παρέες…